De school in kwestie is vastbesloten om het probleem aan te pakken. Het is een langetermijnproject, zegt de directeur met determinatie in de stem. Dit jaar wordt aan sensibiliseren en informeren gedaan. De boekentasweegactie van vandaag past daarin als hoogtepunt; zelfs de pers is erop uitgenodigd, blijkbaar. Volgend jaar wordt onderzocht, en het jaar daarop geëvalueerd. Dan zullen de nodige maatregelen worden getroffen. En vervolgens geïmplementeerd. Enfin, de actievoerders hebben zich al het volledige bureaucratische jargon van de met harde hand gemanagede zachte sector eigengemaakt en de actie zelf, die hiervan het resultaat is, duurt wellicht lang genoeg om bij de leerlingen al de eerste ruggengraatmisvormingen te laten ontstaan. En dan, dan zal men tot de vaststelling komen dat het probleem van de te zware boekentassen kan worden opgelost door ze lichter te maken. Bijvoorbeeld door de kinderen ertoe te bewegen niet elke dag van elk vak alle materiaal te laten meebrengen. Ze kunnen bijvoorbeeld ook enkel datgene meebrengen wat ze nodig hebben.
Wanneer de reporter vraagt of de kinderen misschien niet wat al te nonchalant zijn in hun boekentasbeheer, antwoordt de boekentasactiecoördinator behoedzaam eufemiserend: ‘Neenee, integendeel, ze zijn misschien iets te ijverig want ze zorgen ervoor dat ze altijd alles mee hebben zodat je ze nooit op enige nalatigheid zult kunnen betrappen.’ Niet zonder handschoenen.
Het probleem van de te zware boekentassen is oud. Het bestond al in mijn tijd. Enfin, het bestond eigenlijk niet want het werd meteen opgelost. Hoe? Door een wonderlijke cocktail van autoriteit en gehoorzaamheid. Het was stomweg verboden om met te volle boekentassen naar school te komen. En wie zich daar niet aan hield, kreeg onder zijn voeten. Dat rechtte de ruggen.
