3 augustus
Het moet lang geleden zijn dat ik nog zo meeleefde met de
dood van een fictioneel karakter en dat ik er niet tegenop zag om nog twee-,
driehonderd bladzijden te moeten lezen om
te weten hoe het afloopt. Om maar te zeggen: Jamal Ouariachi had mij
volledig méé, zijn Een honger is wat
ze dan een pageturner noemen. Een
pageturner over ontwikkelingshulp, de oppervlakkigheid van de media en
pedofilie: onderwerpen die Ouariachi op een interessante en ook wel uitdagende
manier uitwerkt.
Bovendien is Een
honger ook stilistisch indrukwekkend. Ouariachi slaagt erin om het boek dat
in zijn roman door een van zijn personages wordt geschreven min of meer te
laten samenvallen met zijn eigen roman – waarmee hij zich op een originele
manier kwijt van de taak om het obligate onderwerp ‘het schrijven van een boek’
aan bod te laten komen. De hoofdstukken brengen een voortdurende wisseling van
vertelstandpunt en chronologie, en dit op een manier die nooit aanleiding tot
verwarring geeft: de auteur brengt zijn karakters voldoende tot leven om de
verschillende invalshoeken herkenbaar te houden, en hij doet dat op een opvallend
onnadrukkelijke manier die je je doet afvragen hoe hij het voor elkaar krijgt. Ouariachi bespeelt ook veel
verschillende stilistische registers: Een
honger is een speelse compilatie van pastiches op het werk van beroemde
auteurs als Joyce, Céline, Auster en nog vele anderen. Op die manier wordt deze
roman zelf ook weer een commentaar op
het postmodernisme (dat onder meer het spel en de pastiche hoog aanslaat), en
dat is misschien wel een van de belangrijkste thema’s in deze roman: hoe kan
moraliteit nog gefundeerd worden als er geen vast referentiekader meer is?
Thematiek en stilistische bravoure: Een honger is het lezen meer dan waard. De rijkdom van het boek
weegt in elk geval op tegen het enige bezwaar dat ik er tegen in kan brengen:
dat het misschien toch, in bepaalde passages, iets te wijdlopig is. Maar laat
dat het feest niet bederven: Een honger is
een nieuw hoogtepunt in de Nederlandse letteren.
