R treedt op deze blog
aan als gast. Hij neemt zich voor mij 365 berichten te sturen en hij gaf mij de
toestemming deze berichten hier te plaatsen.
R wenst anoniem te
blijven.
Dag Pascal,
Ontwikkelingslanden vragen al jaren massaal om computers en
aansluiting op het internet. Dat was wel even wennen voor de goededoelenorganisaties
die in een computer nog niet de hengel zagen waarmee ze de armen konden helpen
in hun eigen voedselbehoefte te voorzien. Toch is het ook dat, weten de vissers
die op internet kunnen zien wanneer en hoe ver ze het beste kunnen uitvaren, en
de boeren die kunnen zien wanneer ze het beste kunnen oogsten en waar welke
prijs voor hun producten wordt geboden.
Het goede nieuws is dat automatisering ook voor armen zoveel
kansen biedt. Het slechte nieuws is dat ze nauwelijks worden benut, en dat de
kloof tussen arm en rijk door digitalisering eerder groter dan kleiner dreigt
te worden (the digital devide).
Automatisering vernieuwt zich in zo’n hoog tempo dat de afgeschreven
Tulip-computers van de Nederlandse overheid al bijna onbruikbaar waren als ze
per container in Afrika waren aangekomen.
Het overheidsbeleid gaat ervan uit dat de bedrijven de
ontwikkelingskar moeten gaan trekken. Daar zit immers het geld, de macht en de
deskundigheid die de armen nodig hebben voor hun ontwikkeling. De beste, zo
niet enige manier om bedrijven te activeren voor een betere wereld, is hen een
economisch motief te geven. Ik had het voorrecht om een bijeenkomst te mogen
bijwonen waarin Oxfam ICT-bedrijven had uitgenodigd om over de digital devide van gedachten te
wisselen. Francisco van Jole hield een inspirerend betoog, maar de middag wilde
niet echt van de grond komen. De grote jongens waren er niet, en de ego’s van
de succesvolle ICT’ers waren te groot voor een vruchtbaar gesprek. De meesten
verdrongen zich om ons toch vooral
deelgenoot te maken van hun visie. Eentje bood in de plenaire discussie nog een
korting aan die kon oplopen tot wel 10 procent (!) als Oxfam veel van zijn
mensen voor langere tijd zou inhuren. Een ander vertelde met trots over de
personeelsdag van zijn bedrijf waar hij zijn mensen had geadviseerd om het
volgende jaar een deel van de waarde van het kerstpakket beschikbaar te stellen
voor een goed doel. Met de ICT-bedrijven schoot het dus niet op.
Ook waren er automatiseringsdiensten van de overheid
aanwezig. Zij gaven aan wel iets te willen doen maar dat niet te kunnen omdat
overheidsorganisaties geen (belasting)geld mogen geven aan goede doelen. Vanuit
mijn toenmalige werkgever heb ik een half
jaar gewerkt aan manieren om de overheid toch te activeren, bijvoorbeeld
door alle ambtenaren bij vertrek, verjaardag, jubileum, pensioen en dergelijke
een keuze te bieden tussen een aardigheidje voor zichzelf of een donatie aan
een goed doel naar keuze. En, nog beter, om de vraag wat bedrijven doen aan een
betere wereld, als selectiecriterium toe te voegen aan hun inkoopprocedure. Is
nog steeds niet gebeurd.
