De calvaire benoorden Château-Chinon wordt aangeprezen omwille van zijn vue panoramique. Terecht: het vergezicht, vandaag door laaghangende bewolking en druilerige regenbuien versluierd, maakt alle beloften van de geëmailleerde table d’orientation waar. Naar alle windstreken wijzende pijlen benoemen afstanden en plaatsen. Het uitzicht is, toch voor plattelandbewoners, adembenemend. Ook de drie kruisen van de calvaire staan op de cirkelvormige, al flink gecraqueleerde oriëntatietafel afgebeeld. ‘Weet jij welk kruis dat van de goede moordenaar is?’ vraagt T. Er waait een stevige wind.
Aan de voet van de calvarieberg is er de Espace François Mitterrand. Mitterrand was een tijd lang burgemeester van Château-Chinon. Geen religieuze symboliek hier, maar evenzeer theatraliteit. De tekst op het plakkaat bij de ingang van het herdenkingsparkje memoreert hoezeer de hier geboren president in de Franse bodem verworteld was. ‘Ik heb geen behoefte aan de idee “Frankrijk”. Frankrijk is iets wat ik beleef. Ik heb een instinctief, diep bewustzijn van Frankrijk, van het fysieke Frankrijk. Ik heb een passie voor de Franse geografie, het levende lichaam van Frankrijk. Daar heb ik wortel geschoten. Ik moet niet zoeken naar de ziel van Frankrijk: die ziel huist in mij.’ Ik wou dat ik iets dergelijks met onbevangenheid over mijn land kon zeggen, dat ik niet moest leven in een deelstaat waarvan de leiders mij een identiteit proberen aan te praten.
Aan de voet van de calvarieberg is er de Espace François Mitterrand. Mitterrand was een tijd lang burgemeester van Château-Chinon. Geen religieuze symboliek hier, maar evenzeer theatraliteit. De tekst op het plakkaat bij de ingang van het herdenkingsparkje memoreert hoezeer de hier geboren president in de Franse bodem verworteld was. ‘Ik heb geen behoefte aan de idee “Frankrijk”. Frankrijk is iets wat ik beleef. Ik heb een instinctief, diep bewustzijn van Frankrijk, van het fysieke Frankrijk. Ik heb een passie voor de Franse geografie, het levende lichaam van Frankrijk. Daar heb ik wortel geschoten. Ik moet niet zoeken naar de ziel van Frankrijk: die ziel huist in mij.’ Ik wou dat ik iets dergelijks met onbevangenheid over mijn land kon zeggen, dat ik niet moest leven in een deelstaat waarvan de leiders mij een identiteit proberen aan te praten.
