Het was de laatste dag van de fototentoonstelling over de Commune van Parijs. De Commune van Parijs? Dat had bij mij niet veel meer dan een belletje doen rinkelen. Het was meer dan nodig om vooraf wat informatie te verzamelen.
De tentoonstelling had, hoewel hij was georganiseerd in het Musée de la Photographie in Mont-sur-Marchienne, een vooral historisch-documentaire waarde. De – meestal erg kleine – afdrukken toonden de communards op de barricades, de aan flarden geschoten huizen, de neergehaalde kolom op de Place Vendôme, de standrechtelijke executies, de deportaties naar verre eilanden. De interpretatie (de ‘les’) beperkte zich in grote mate tot de suggestie dat de toen nog prille fotografie al meteen in dienst werd genomen door de propaganda. En door de toeristische industrie want al meteen na de feiten werden er vanuit Engeland trips voor ramptoeristen georganiseerd: de Parijse puinhopen pasten wonderwel in de toenmalige – romantische – fascinatie voor ruïnes. De ideologische disputen over de betekenis en het belang van de opstand – chaotische vrijbuiterij?, strijd van hoofdstad tegen land?, protocommunistisch experiment? – bleven buiten beeld.
