De akoestiek in de zaal is vreselijk, de geluidsversterking abominabel. Je kunt maar iets van het gesprek met Stefan Hertmans opvangen als je heel geconcentreerd luistert – bijna met de ogen toe. En dan heb ik het nieuwe boek waarover hij het heeft al gedeeltelijk gelezen. Het gaat over – ik spiek hier van het blaadje waarop ik notities nam – ‘pornoficatie’, het ‘emotioneel cabaret in de politiek’, de ‘dubbelzinnige houding ten aanzien van emoties’, Peter Sloterdijk en Peter Venmans, dat je niet met een serieus gezicht een wereldverbeteraar kunt zijn, de ‘Vlaamse identiteit’, ‘Giorgione in de storm’, dat het niet slecht is om in het vagevuur te belanden als je uit de hel komt (zoals Dante wist), dat grote schrijvers zoals Michel Houellebecq de avant-gardetroepen van de sociologie vormen, Jonathan Franzen, Montaigne, dat je maar een persoonlijkheid kunt hebben door níet normaal te zijn, dat je de ‘democratische plicht’ hebt om ‘op een slinkse manier te mobiliseren’, dat de elite tegenwoordig in de media zit. En nu terug aan de lectuur van De mobilisatie van Arcadia!
