In je
nieuwe reeks over foto's die je niet nam herken ik mezelf. Vroeger, herinner ik me, deed dat soms pijn. Een foto aan je zien voorbijgaan. Een 'gerateerd' stukje vergankelijkheid die nooit meer terugkwam. Nu ben ik aan de beterhand. Het doet me weinig meer. Soms maakt het me zelfs heimelijk blij. Ongedwongen te kunnen genieten van een stukje leven dat ik niet langer hoef te 'nemen'.
En toch, die foto nummer vijf, die jij niet nam. Die heb ik, denk ik, wel genomen. Of toch ongeveer. 't Was in Parijs, Jeu de Paume, twee weken terug, Diane Arbus... Ik zag het gebeuren en ik drukte af, met beide ogen open. En heimelijk blij.
Paul
 |
| © Paul Willaert |
