Ik heb nu al bijna vier jaar geen auto meer en, eerlijk gezegd, daar heb ik geen spijt van. De laatste jaren hield ik mijn auto uit gewoonte maar ook omdat ik vreesde dat het mijn autodeelkompaan slecht zou uitkomen indien ik hem zou wegdoen. De auto bedoel ik, niet de kompaan. En ja, dat autodelen hielp me ook wel om de zaak gefinancierd te krijgen. Maar zelf had ik mijn Skoda Octavia, een diesel, bouwjaar 2003, niet vaak meer nodig. Het waren dure kilometers, de kilometers die ik ermee aflegde.
Wanneer ik nu niet anders kan dan met de auto ergens heen te rijden, vind ik altijd wel iemand die bereid is mij er een te lenen. Dan prop ik na gebruik een eurobankbiljet in een of andere gleuf van het dashboard. Altijd een te royaal bedrag, maar toch nog steeds een stuk minder dan wat het mij zou kosten om zelf autobezitter te zijn.
Toevallig zijn de auto’s die ik op die manier rijd allemaal oude bakken van bijna twintig jaar oud en uit de goedkopere categorie. En nu gebeurde het eergisteren dat ik voor het eerst met de auto van X. mocht rijden: een recent gebouwde Audi, helemaal gefinancierd door X.’s baas, ik moest zelfs niets betalen voor de benzine want X. heeft een tankkaart. Zo gaat dat. Ik weet dat het systeem bestaat, maar heb het zelf nooit mogen ervaren. Nu, dat scheelt wel als de benzine stilaan naar de tweeënhalf euro per liter gaat. Honderd frank is dat! Toen ik tweeënveertig jaar geleden mijn eerste autootje had, een Autobianchi, stond ‘de naft’ – hoeveel was het? – vijftien frank of zo.
Het verbruik van de Audi kon ik aflezen op het dashboard. Ik probeerde onder de vijf liter per honderd kilometer te blijven. Dat lukte aardig, zeker ook omdat er een cruise control aanwezig was. Er stonden ook heel wat andere dingen op het schermpje achter het stuurwiel te lezen – maar daar had ik niet veel oog voor want het was toch wel redelijk druk op de snelweg en ik ben het rijden toch een beetje ontwend. Met de snelheidsindicatie, de inhoud van de benzinetank en de kilometerstand was ik vertrouwd – alleen werd alles nu digitaal weergegeven en niet met analoge wijzertjes. Maar er verscheen nog veel meer informatie. Zo kreeg ik bijvoorbeeld ‘tips om zuiniger te rijden’. Mij werd gemeld dat ik naar de zesde versnelling moest doorschakelen – ik wist niet eens dat er een zesde versnelling was. En ja, dat ik mijn ruit moest dichtdraaien wanneer de airco aanstaat. Airco? Jawel, die was hier natuurlijk ook aanwezig. Toen ik destijds, bijvoorbeeld in mijn R5 waarmee ik ooit nog door Italië en Zuid-Frankrijk heb getuft, te warm had, zwengelde ik gewoon aan weerskanten de raampjes open. (In die R5 groeide er op het eind in het stof en slijk dat zich achterin op de vloer had verzameld een boom, maar dat is een andere zaak.)
De spiegels in de Audi van X. zijn uiteraard elektrisch te bedienen, en ze trekken hun oren in wanneer je parkeert. Ze bevatten ook een waarschuwingslicht dat je duidelijk maakt of er achteropliggend verkeer is op het vak waarop je wenst in te schuiven – maar dat kreeg ik pas door toen ik bijna mijn bestemming had bereikt.
Er was niet alleen achter het stuur een scherm – er was er nog een tweede, op de plek waar in mijn vroegere vehikels de radio stak (mét cassettedeck of, later, de cd-speler). Op dat scherm kon de DAB+-radio worden bediend, met wel honderd preselecties. Dat kon ook met knopjes die zich op het stuur bevonden. Uiteraard was er ook bluetoothverbinding mogelijk met de gsm. Ik begon er niet aan. Landkaarten hoef je ook niet meer mee te brengen en al rijdend bestuderen want de mevrouw van de gps zegt je feilloos voor hoe je op de plaats moet geraken waarvan je de naam of het adres hebt ingetikt. En niet alleen dat, ze weet ook wanneer je daar zult arriveren. Het reizen houdt maar weinig verrassingen meer in. Wanneer je dan ter bestemming bent aangekomen, word je met klank en beeld bijgestaan door de parkeerassistent. Zoals je onderweg ook automatisch wordt bijgestuurd wanneer je een onderbroken witte lijn oversteekt zonder je richtingaanwijzers te hebben gebruikt. Verontrustende ervaring is dat wanneer je niet op voorhand daarvan op de hoogte bent gebracht.
En zijn nog veel meer snufjes, te veel om op te sommen. Gelukkig vertelde X. me bij het vertrek hoe ik de handrem moest ontgrendelen en dat ik de sleutel nergens hoefde in te steken maar gewoon op een knop moest drukken om de motor aan de praat te krijgen.
Velen zullen bij het lezen van dit stukje meewarig het hoofd schudden, maar geloof me, voor mij was het allemaal nieuw en wel erg veel in één keer. Autorijden is niet meer wat het geweest is. Ik zou geld geven om nog eens een ritje te maken met de Renault 4 die ik ooit bezat. Of met die R5, waarin de boom inmiddels door het dak moet zijn gegaan.
(Klik hier voor mijn carrière als autobezitter.)
