(220621)
NIET OPGEVEN
Coïncidenties. Na een erg vervelende middernachtelijke Messenger-conversatie met een goede vriendin raap ik mezelf bijeen om mij naar bed te begeven. We hadden onenigheid over iets wat ik geschreven had en waaruit zij een – volgens mij – onterechte conclusie had getrokken, en toen dat was uitgeklaard hadden we het over verdriet en dat we maar beter in vrede moeten proberen samen te leven want het leven is te kort voor onenigheid, zeker tussen twee mensen die elkaar ooit dichter waren genaderd dan ze iemand anders – op één of twee uitzonderingen na – ooit hebben kunnen naderen.
En uitgerekend dan speelt de badkamerradio, terwijl ik mijn tanden sta te poetsen, Don’t Give Up van Kate Bush en Peter Gabriel, en de tranen schieten mij in de ogen.
Dat lied heeft voor mij een betekenis. Laat mij toe dit te verduidelijken.
Toen ik in 1987 mijn legerdienst vervulde, vond ik troost in muziekcassettes. Nu klinkt dat onnozel, ik weet het. Muziekcassettes bestaan niet meer, net zoals de legerdienst niet meer bestaat. En mocht er zoiets bestaan als verplichte legerdienst, dan is er nu Spotify of iets dergelijks. Maar toen, in 1987, moesten wij ons met cassettes behelpen, en met een walkman. (Een walkman was een draagbare cassettespeler met bijhorende oortjes.)
Ik was in een weekend ‘van piket’. Ik had al de hele zaterdag met een patattemes onkruid mogen verwijderen uit de voegen tussen de tegels van het paradeplein, en had dan de zondag dienst in de keuken. Ik moest daar in een grote plonsbak de enorme kookpotten en ovenschalen afwassen. Het was er een en al water en dampende hitte. Drijfnat van het zweet en het rondspattende water moest ik aangekoekte etensresten losschrobben, zonder uitzicht op rust of aangenaam gezelschap. Diepten van ellende. Maar ik had een walkman bij, met oortjes, en in die oortjes zongen Kate Bush en Peter Gabriel in duet dat ik het niet mocht opgeven. Ja, dat moment van vijfendertig jaar geleden is mij altijd bijgebleven.
Het kwam even terug boven toen ik na die pijnlijke conversatie in de badkamer stond en daar hoorde dat ik het niet mocht opgeven. Nog altijd niet. You know it's never been easy.
