17 juli 2004
de Tour als
natuurdocumentaire
De Tour is gerationaliseerd. Armstrong en de machine van US
Postal, de zogenaamde blue train, hebben alles berekend, uitgeprobeerd,
uitgepuurd. Elk kent zijn plaats, vervult als een rad zijn rol. A en B in het
dal, C en D in de vroege klim, daarna perst E er nog eens alles uit, en dan is
het de beurt aan ‘de Amerikaan’. Die toont vooral geen emoties, fietst als een
robot. Zelfbewust, trots, hautain. De anderen staan er alleen voor en zwoegen
zich een weg naar boven. De laatste concurrent, Basso, wordt aan de boss
gebonden door banden van vriendschap en verplichting. Jij krijgt een
overwinning, en dan val je mij voor de rest niet aan, okay? De poëzie is uit de
Ronde. Grote sportieve prestaties, daar niet van, maar mij interesseert het
geen zak meer. Een etappeverslag heeft tegenwoordig de voorspelbaarheid van een
natuurdocumentaire. En daartoe wordt het eigenlijk ook gereduceerd. Op den duur
kijk je meer uit naar de mooie landschappen dan naar het koersverloop.
