Blijf even stilstaan bij de kleine genoegens. Doe dat zonder
melig te doen. Laat die ‘des levens’ maar weg. Gewoon een dampende kop koffie.
Hoeft geen Nespresso te zijn, een gewone Nescafé doet het ook. (Maar Nespresso
is natuurlijk ook goed.) Warm je handen aan die kop. Kijk naar de kale bomen
aan de overkant. Een man met een hond. Geniet hij van zijn hond? Misschien niet.
Misschien is hij gedachteloos. Dat is ook goed, als het goede gedachteloosheid
is. Neem die eerste slok. Brand je tong niet. En je verhemelte. Er is geen
hemel. Er is enkel nu: dit, een dampend moment – en twee kleuren die samenkomen
op de vensterbank. Kijk, het verdampt, het is efemeer, het staat alweer op het
punt van verdwijnen. Je drinkt te veel koffie. De taak wacht. De man gaat
voorbij. Je drinkt de laatste slok en gaat weer achter je computer zitten.
