26 december 2012
Ik raak de laatste tijd op Facebook regelmatig verwikkeld in
discussies over het Vlaams-nationalisme en de rol van de Vlaamse
intellectueel/kunstenaar. Ik voel mij als antinationalist moreel verplicht om
mijn kop niet in het zand te steken en om op te komen voor het recht op spreken
– hetgeen, als ik zie hoe heftig en fanatiek sommige bijdragen tot de discussie
zijn, zeker geen hersenschimmige bezorgdheid is. Je moet vandaag wel blind zijn
om niet te zien hoe ongezouten meningen vrijelijk circuleren waarvan het een
paar jaar geleden nog ondenkbaar zou geweest zijn dat ze zomaar aan de
openbaarheid zouden worden prijsgegeven. Een bepaalde klasse van mondige
nationalisten vindt blijkbaar dat er voldoende (potentiële) electorale basis is
om eindelijk maar eens te zeggen hoe het toekomstige Vlaanderen nu al tastbaar
kan worden gemaakt en wat er in dat toekomstige Vlaanderen met de zogenaamde
linkse intellectuele elite dient te gebeuren.
Ik maak, al zeg ik het dan maar voor één keer zelf, deel uit
van die linkse intellectuele elite en voel mij niet meer op mijn gemak. Als ik
iets op m’n blog plaats, en zeker op Facebook, heb ik telkens het gevoel –
zover is het al gekomen – dat er een inquisiteur van het toekomstige regime
over mijn schouder meekijkt en dat mij later wel eens de rekening zal worden
gepresenteerd…
Overdreven? Paranoia? We zullen zien. Wat we nu al kunnen
zien, is de ongeziene branie en brutaliteit waarmee progressieve intellectuelen
worden afgedreigd en geïntimideerd. Het filmpje van Fabres – inderdaad laakbare,
daar niet van – kattenexperimenten werd verspreid door een N-VA-mandataris. Nog
geen week later – een nooit geziene snelheid! – werd naar aanleiding van een
door een N-VA’er ingediende vraag in het Vlaams Parlement al gesuggereerd dat
de Vlaamse overheid de volgende keer Fabre maar beter kon overslaan tijdens de
subsidieronde. De Wever dreigde in 2011 al met het intrekken van subsidies voor
al wie deelnam aan het antinationalistische ‘Niet in onze naam’-evenement in de
KVS. De Wever intimideert nu Lieven De Cauter nadat deze zachtmoedige en gerespecteerde
academicus aanstoot had genomen aan het opiniestuk waarin De Wever had gedreigd
om al wie artistiek niet naar zijn pijpen danst zijn subsidies te ontnemen. En
dat onder de slogan ‘return on investment’, waarmee hij meteen de hele kunst
tot een economische logica reduceert. Enzovoort. Ik begrijp niet dat er niet
luider wordt geroepen, dat er niet meer openlijke weerstand is. Of is men bang?
Dit is een donkere tijd in de maak, dit is verontrustend. Ik heb dit nooit
eerder op die manier gevoeld.
