Bij wijze van afscheid van 2008 en verwelkoming van het nieuwe jaar, met onze beste wensen voor het best mogelijke. En dus het tegendeel van wat ons nooit in die mate zou kunnen overkomen - toch niet zoals ervaren bij het lezen van de tekst 'Hij werd omhuld door droefheid...', hoewel we het gevoel zeker moeten kennen. Ik herken dat gevoel ook 'n beetje als ik kijk naar foto 1625 van mensen die 'voorbijlopen'. Wij zien dankzij de foto wat zij onmogelijk kunnen hebben gezien. Zij zien zichzelf m.a.w. niet voorbijlopen. Mooi overigens hoe de repetitie zich in de verscheidene lagen herhaalt - fijn: 'de repetitie die zich herhaalt' - en hoe het moment geen spoor nalaat van één of andere paal die zich in één of ander hoofd zou kunnen hebben gekliefd en dat het niet belangrijk is te weten wie er nu precies voorbijloopt want dat het de horizon in het licht is - of toch op zijn minst de strook bij het water - die onze aandacht mag opeisen omdat het dáár is waar we moeten zijn.
En ik stuur je ook 'n gedicht - nu ja, gedicht?! Laat het ons houden bij een 'woordenspel ', een wel zeer spontane reactie op Overschrijven (111).
Hou hem tegen want
hij tuimelt.
Hou hem bezig want
hij sluimert.
Argeloos en loom.
Hij droomt.
Van hemel en van hel.
Niet van iets.
Iets dat zou kunnen bestaan.
Als hij wakker wordt.
Hij schrikt niet.
Als hij wakker wordt.
[ Luc ]
