081223 – Ik volg het voetbal al een tijdje niet meer zo aandachtig, dus kan het best zijn dat er mij iets is ontgaan. Daarom de – misschien naïeve – vraag: sinds wanneer worden spelers halfweg het seizoen versjacherd? Het is blijkbaar mogelijk dat een en dezelfde speler de eerste helft van de competitie uitkomt voor ploeg A en de tweede helft voor ploeg B, ook als die twee ploegen in dezelfde reeks spelen?
Ik meen mij niet te herinneren dat zoiets mogelijk was in de periode dat ik mij wel nog voor het spel met de bal interesseerde. Ik kan mij trouwens niet voorstellen dat dat spel mij ooit zou hebben geïnteresseerd indien zoiets toen al mogelijk zou geweest zijn.
Zó oud is de stempel waarvan ik ben dat ik transfers, die indertijd slechts tussen twee seizoenen in mogelijk waren, op zich al een moreel laakbaar fenomeen vond. Zoals een fan niet ergens halverwege zijn toewijding in andere kleuren investeert, zo hoort ook een speler zich levenslang aan één ploeg te binden. Dacht ik tóen. En dat dat niet helemaal van de pot gerukt was, bewezen spelers als Raoul Lambert en Jan Ceulemans: zij hadden elders veel meer kunnen verdienen, maar zij bleven tot zij door blessures helemaal gesloopt waren bij de club waar zij zich goed voelden. (De manier waarop Ceulemans na zijn carrière door die club voor zijn loyaliteit werd beloond, spreekt nog altijd, op volkomen negatieve wijze, tot de verbeelding...)
Fernand Goeyvaerts was in de jaren zestig dé ster van Club Brugge. Hij was een gevierd speler, en zijn moeder hield een al even gevierd café. Toen Goeyvaerts echter naar Real Madrid verkaste, boycotten de fans het café van de moeder. Het café heeft niet lang meer bestaan.
Nu verneem ik dat Tom De Sutter, de spits van Cercle Brugge, naar Anderlecht verhuist. Niet in juni of zo, neen, nú. Na de winterstop is de eerste match van Anderlecht die tegen Cercle. En Tom De Sutter, ja, hij hoopt voor die match te worden opgesteld. Dat verkondigt hij zonder blikken of blozen voor de camera.
Je kunt het hem nauwelijks kwalijk nemen. Want net daarvoor heeft hij van zijn bestuur bloemen gekregen en van zijn fans een warm applaus. Je zou toch minstens een fluitconcert verwachten, een aangehouden boegeroep, een luidruchtige desavouering – maar neen hoor: Tom De Sutter wordt als een held aan de vijand en het grote geld uitgeleverd.
Het is ver gekomen.
Bij Standard hopen de bestuurders allicht al dat hun spelers niet al té goed spelen in de Europese competitie want hoe meer ze in de kijker lopen, hoe groter de kans dat ze in januari ergens in Engeland of Spanje spelen. En daar wordt niet geheimzinnig over gedaan. Het is allang de normaalste zaak van de wereld. Iedereen ziet het gebeuren en zwicht voor de logica van het grote geld.
