– Een kleine bruine man, bijna zestig jaar, met een ravenzwarte pruik.
Doet zaken met het Midden-Oosten, import van pompelmoes en avocado. Is altijd blijven dromen van wapentrafieken, het produceren van films met grote budgetten, optredens in de media, ja zelfs van roem. Geen klasse. Gemiddelde intelligentie, maar wel voorgeprogrammeerd maar zodanig aangepast dat hij als een sleutel past op het slot dat de deur naar de meerwaarde opent. Rijk, maar niet buitensporig, gaat gebukt onder zijn eigen middelmatigheid. Uit zijn kindertijd sleept hij een hardnekkig complex met zich mee; de schoolrapporten wijzen op vlijt en ijver, maar waren nooit goed genoeg om te kunnen spreken van zo’n klein genie waarmee prestigieuze scholen graag uitpakken. Spaanse moeder, Franse vader. Blanco strafblad.
– Hij lijkt wel het profiel te hebben van een jongen die op het punt staat te worden gerekruteerd door de MOSSAD.
– Een terrorist in marineblauw maatpak.
– Bovendien komt hij, zo blijkt uit uw rapport, niet bijzonder sympathiek over.
De situatie in Tel Aviv was verergerd. Na de bussen was het nu de beurt aan scholen, hospitalen, appartementsgebouwen. Men schatte dat nu al een derde van de stad tot een ruïne was herleid, en dat ze op het eind van het jaar een spookstad vol puinhopen zou zijn geworden waaruit men de overlevenden over zee naar Haïfa zou evacueren. Door in naam van de vrijheid van meningsuiting terroristen op Frans territorium onderdak te verlenen, zijn we het voorwerp geworden van een internationale, door de VN overgenomen afkeuring. Niet dat we van de Arabieren hielden. Als die keien zouden hebben geproduceerd in plaats van petroleum, zouden wij de eersten zijn geweest om hen met napalm te besproeien en om, met de elegante discretie waarop onze politie sinds de Bezetting altijd een patent heeft gehad, hun onderdanen in een of andere wielerpiste te parkeren. Om kort te gaan, de Quai d’Orsay zou het graag hebben zien gebeuren dat de Verenigde Staten Saoedi-Arabië aan haar zou toevertrouwen en Israël lang genoeg in het gelid zou laten lopen totdat het, mits een beetje volharding, uiteindelijk boven op de Sinaïberg petroleum zou vinden.
– Die kerel die eruitziet als een kaderlid had de gewoonte om elke maand naar Jeruzalem te trekken.
Wij hebben besloten om hem bij zijn volgende reis aan te geven bij de Israëlische geheime diensten. Een van onze medewerksters, vertrouwd met dit soort missies, zou met hem slapen en zou in een dubbel van zijn boekentas de plannen achterlaten voor een aanslag op het hele land. Door Libië geleverde atoombommen zouden, her en der verspreid over het hele grondgebied, als mijnen tot ontploffing worden gebracht. De radioactiviteit zou de hele regio tot ver in Egypte een tiental jaar onbewoonbaar maken. Door die oetlul te wippen, zullen we ons imago opkrikken. Het zal dan voor de hele wereld duidelijk zijn dat Frankrijk, om zich te redden uit een kritieke situatie, altijd het vaderland van de verklikking zal blijven.
Régis Jauffret, Microfictions 425-426 – mijn vertaling