081124 – Een spannend verhaal brengt bij de lezer een suspension of disbelief teweeg. Wij wéten voortdurend dat we fictie lezen, maar om echt méé te zijn, moeten we dat vergeten. Of toch min of meer vergeten. De schrijver die dat weet te bewerkstelligen, heeft stijl, heeft metier.
Bij sommige boeken gaat het niet in de eerste plaats om een spannend verhaal. In de zin van: een plot, met een opbouw, ontknoping, afwikkeling… In Het grote verlangen van Marcel Möring bijvoorbeeld is er wel iets dergelijks, wij willen weten hoe en waardoor en waarom, maar het gaat toch in de eerste plaats om iets anders. Meer dan een verhaal is Het grote verlangen een structuur. Een bouwsel. De suspension of disbelief, het opschorten van ons ongeloof, betreft hier niet zozeer de realiteit, of beter het gebrek daaraan, van de personages en de verwikkelingen waarin zij terechtkomen, maar de manier waarop het boek is geconstrueerd. Je weet dat het een kunstig opgezette constructie is, maar om daarvan te genieten moet je dat even vergeten. Je moet de stellingen waarin het bouwwerk is gevat kunnen niet zien.
Marcel Möring slaagt meesterlijk in dat opzet. Pas helemaal aan het eind blijken alle stukken, die hij hier en daar in zijn roman heeft laten rondslingeren, in elkaar te passen. De amnesie van het hoofdpersonage Sam wordt geleidelijk opgeheven. Bovendien is dit proces op een zinvolle manier verwikkeld met een volwassenwording en een wijziging van het inzicht in wat liefde is. Want dat is Het grote verlangen bovenal: een liefdesroman. Niet een roman over een liefdesrelatie, maar een roman over de liefde: het verschijnsel, het fenomeen, het bizarre gegeven van de liefde. Het ‘geheim’ van de liefde. Pas als het verlangen naar de terugkeer van de herinnering is ingelost, kan het verlangen naar liefde zich op een juiste manier manifesteren.
