Een tijdje geleden onderging VRT-Radio 1 een facelift. Niet erg ingrijpend, gewoon een rimpel hier, een kraaienpootje daar… De loungedeuntjes van Marc Moulin, een vriend van Radio 1-baas Jan Hautekiet, maken het geheel soft, smooth, smeuïg… Het glijdt er zo in, alsof je de hele dag, spelend met je papieren parasolletje, in een cocktailbar zit te wachten op je vliegtuig naar de Balearen of de Azoren. Ik ergerde mij er aan, de eerste keer dat ik het hoorde. Wat een sneue manier om aan verjonging te doen: zo onderhuids, zo achterbaks. Doe het dan expliciet, denk ik dan, doe het gedurfd. Maar ja, je kunt de mensen niet schofferen. Uiteindelijk draait het bij verjongen altijd om het aanboren van een nieuw groeipotentieel. Trouwe klanten worden nu eenmaal ouder en moeten een bank achteruit worden gezet. Maar dan liefst op een manier dat ze het niet merken… Zachtjes en pijnloos wordt er onder het degelijke, saaie, volgens de nieuwe normen al te voorspelbaar en duf geworden Radio 1 een nieuw napje geschoven. Tintelende klankjes, een trendy geluidsbehang. Er zit nu zelfs al muziek achter de verkeersinformatie, ik zei het al. Maar natuurlijk is ook deze nieuwe outfit gedoemd snel te verouderen. Sneller dan de vorige – ook dat is een wetmatigheid.
Nu, dat is voor later.
Wat merk ik evenwel, tot mijn eigen verbazing (ik had beter moeten weten)? Dat ik gisterenavond, in een onbewaakt moment – al wat moe, terwijl ik mijn tandend poetste, luisterend naar het nieuws van middernacht – genóót van die deuntjes. Pfwieww, doef-doef – het nieuws van twaalf uur met huppeldepup… - dit zijn de hoofdpunten – poppom, pfwieww, doef-doef… - zeven doden bij een zelfmoordaanslag in Bagdad – pfwieww, doef-doef… Opeens vond ik het warempel een leuk deuntje. Ik stond daar, verlangend naar slaap, mijn tanden te poetsen en ik dacht: hé, wat heeft die Moulin dat weer aardig gebakken.
Wat was er gebeurd? Heel eenvoudig: ik was het gewend geraakt. Ik was in no time datgene waaraan ik me eerst, en zeker niet alleen door mijn neofobie of door een misplaatst nostalgisme (dat is altíjd misplaatst), had geërgerd, gewoon geworden en meer nog, ik had er mij aan gehecht…
