Hoe komt het dat ik over de nieuwste Almodovar,
Los Abrazos Rotos (de verbroken omhelzingen), zo weinig weet te vertellen? Het is zo veel, er zijn zoveel beelden, kleuren, karakters en conversaties dat ik niet weet waar te beginnen. Al bij de eindgeneriek besef ik dat ik de film nog eens, nog twee, drie keer zou willen zien en dat ik pas dan, misschien, in staat zou zijn er iets zinnigs over te zeggen. Sommigen zeggen: Almodovar herhaalt zich. Dat interesseert me minder want ik heb er nog maar twee of drie gezien en daardoor is ook deze nog origineel voor mij. Het is in elk geval rijke cinema, iets waarop je niet meteen bent uitgekeken, geen schraal Waals sociaal drama.