35 * 28,78 * 756

Zonder muziek dit keer. ’s Avonds, de zon staat al laag. Daardoor zie ik, die westwaarts rijd, niet bijzonder veel. Een eind lang rijdt iemand een honderdtal meter voor mij uit. Te snel om bij te halen, niet snel genoeg om verder uit te lopen. Wat mij dan tóch in de verleiding brengt om het gat te dichten – zoals dat dan zo plastisch wordt gezegd. Maar ik blijf zitten. Grijp zelfs niet de gelegenheid te baat om mee te springen met een renner met Quickstep-broek, die mij voorbijstuift met een snelheid van, schat ik, 33 of 34. Ik zie hoe de Quickstepper al na een kilometer of zo bij de voor mij uit rijdende fietser is. En die bijt zich wél vast in de locomotief. Het tweetal neemt meer afstand. Maar nog eens een kilometer of twee verder haal ik de man met de Quickstep-broek in: hij staat aan de kant te telefoneren. Wat later – en dat allemaal langs het kanaal naar Oostende – hoor ik hem aansluiten. Het fijne geluid van keurig gesmeerde raderen. Maar hij haalt me niet in. Ik rijd gewoon door, tot ik niets meer hoor: hij is linksaf ingeslagen, richting Roksem. Na het keerpunt heb ik wind tegen maar avondlicht mee, zodat het landschap zijn mooiste kleuren aan mij kan tonen. Opnieuw langs het kanaal zie ik het pelotonnetje rolschaatsers, dat ik op de heenweg kruiste, aan de overkant de tegenovergestelde richting uit schaatsen: voorovergebogen, als winkelhaken in elkaar passend, de armen in een op elkaar afgestemd ritme heen en weer zwaaiend. Een mooi zicht. Bij de betonfabriek staat een speciaal konvooi vertrekkensklaar.