De N-VA voert een tussenelectorale campagne en vervangt het
V-teken door een hand met gespreide vingers. Item voor het Journaal? Uiteraard
niet zou je denken, of het zou moeten zijn dat het toch significant is dat het
Vlaams-nationalisme niet meer zo symboolhecht blijkt te zijn, denk maar aan de
heisa die indertijd de verwijdering van het ‘Alles Voor Vlaanderen / Vlaanderen
voor Kristus’-kruis van de voorpagina van De
Standaard oogstte, een krant die, maar dat geheel terzijde, kort na de Tweede
Wereldoorlog menig zwaarverbrande journalist opviste.
Gelukkig waren er nog die negenhonderd sukkelaars die
verdronken in de Middellandse Zee (geen uitgestrekte armen genoeg om ze te
redden), of die Vlaams-nationale symboolwissel van ‘de V van verandering’ naar
de gespreide vijf vingers waarmee het middenveld wordt uitgewist, de sociale
zekerheid wordt afgebroken en alles wat er werkelijk toe doet wordt weggewuifd was
helemaal vooraan in het nieuws gekomen.
Wat later in hetzelfde Journaal zien we, in het verslag over
het Kamerdebat over de indexsprong, de camera inzoomen op een lege
parlementsstoel. De stoel in kwestie is die rechts van kamerlid Peter De Roover
en behoort dus toe aan de voorzitter van de partij N-VA, tevens burgemeester
van Antwerpen. Ik herinner mij dat van die keer dat die burgemeester samen met De
Roover en nog twee andere partijgenoten zijn minachting voor het parlement
etaleerde door doodleuk voor de camera’s te zitten kleurenwiezen.
Een volwaardig Journaalitem voor expliciete partijpropaganda
versus een binnengesmokkelde – en moedige! – subversiviteit in het item over
het Kamerdebat: ziedaar het journalistieke evenwicht wat betreft de
lippendienst die aan de – volgens de voorzitter van de PS en nog vele andere
politieke waarnemers – extreemrechtse partij N-VA dient te worden bewezen omdat
het VOKA nu eenmaal de plak zwaait in de VRT.
Een van de leuke Facebookreacties op de zogenaamde ‘helfie’ –
zo willen de schijnbaar jolige maar in werkelijkheid cynische Vlaams-nationalisten
dat vijfvingerige gebaar noemen – is dat het maar een letter verschil is met ‘HEILfie’,
en zo komen we aardig in de buurt van datgene waarover we vanwege de zogenaamde
ad hitlerum-redeneerfout volgens
diezelfde Vlaams-nationalisten niet mogen spreken en dus moeten zwijgen. Elke
verwijzing naar de jaren dertig is uit den boze, zo heet het dan. Wel, bij dit wansmakelijk
vertoon van minachting voor de sociaal en solidair denkende Vlaming en van het geloof
in de veronderstelling dat iedereen wel dom genoeg zal zijn om het allemaal te
blijven slikken kan ik niet zwijgen.
