donderdag 23 oktober 2014

zomer veertien 59


21 augustus – donderdag / Visart

(…) De dagelijkse Facebookronde levert een bespreking van Paul Claes op van het ‘Vierde gedicht voor Maria Magdalena’ van Paul Snoek, een door Didier Van de Steene geposte oude modefoto waarop een jong meisje, dat vreemd genoeg zoals God in de Sixtijnse Kapel naar de grond wijst, een sobere mantel presenteert, en een lugubere cartoon over de crapuleuze moord op een Amerikaanse journalist waarvan gisteren de beelden op het internet werden verspreid. Ik vond het trouwens van Jan Van Duppen niet gepast dat hij, uit onversneden moslimhaat, een foto hielp verspreiden van het neerliggende onthoofde corpus van de journalist, dat zijn eigen hoofd op zijn borst vasthield. (...) Het beleid, om de angstaanjagende terreur van de terroristen nu net niet te helpen verspreiden, is trouwens ook de policy van het VRT-journaal, al zeggen ze er daar bij: ‘op verzoek van de zuster van het slachtoffer’, alsof ze er uit eigen beweging niet toe zouden besluiten. Het beeld (handen rond hoofd op borst van hoofdloos lichaam) blijft op mijn netvlies gebrand.

Die hele onthoofdingskwestie (…) krijgt nog een vervolg in een discussietje met (…), die mij verkeerdelijk leest als zou het overmatig spelen van geweldspelletjes linea recta tot dergelijke perverse, crapuleuze wreedheden leiden – terwijl ik iets dergelijks toch in generlei opzicht bedoeld heb.

In de Carrefour loopt een zwarte man met een rugzak op zijn rug zonder iets af te rekenen langs de kassa’s naar buiten. Zou het even verdacht ogen indien hij niet zwart was geweest?

Ik amuseer me kostelijk met Frans’ brief aan Walter over de inmiddels driejarige Tsjip in het eerste hoofdstuk van De leeuwentemmer. Ongelooflijke dissectie ook van wat er allemaal in je kop rondspookt, ook bij de schijnbaar eenvoudigste conversatie met een kind. Waar je niet allemaal rekening mee dient te houden. Elsschot analyseert het haarfijn en met wat een humor!


(…) Er is een mooi licht, met overschuivende wolken – ik maak enkele foto’s. Vanuit het zuidwesten waait een stevige wind. Kinderen zoeken schelpjes, een vader bouwt een zandkasteel voor dochterlief, de redders hebben weinig omhanden want het is te koud om te baden. (…) Op de terugweg zet ik nog eens In A Bar Under The Sea op, met de volumeknop genereus open. Toch een fantastische plaat, zo kun je er maar één keer een maken, denk ik. Die gasten durfden nogal – misschien zitten er zelfs te veel experimenten in. Luister eens in welk kabaal het openingsnummer eindigt. Op een bepaald ogenblik moet iemand toch, vrij arbitrair, gezegd hebben: ‘Dit is de laatste take, we houden het zo.’ En zo was het dan en zo zijn we het gewoon geworden. Vaak hoor je, in verschillende nummers, diezelfde repetitieve stuwing, leidend naar een chaotisch ‘lawaai’, waaruit dan uiteindelijk de basislijn nog één keer tevoorschijn komt. Verdomme, waar is die frisheid naartoe, dat échte waarmee die plaat gemaakt is?

(…)