Op het kerkhof rond de kerk van Mauriac heb je, zoals op alle kerkhoven eigenlijk, twee soorten graven: de graven waarop de herinnering nog levendig wordt gehouden en de graven die al in de vergetelheid wegzakken. De herinnering wordt levendig gehouden met plastic bloemen en met stenen bordjes die op de zerken worden geplaatst: Le souvenir est une rose / au parfum secret / que chaque jour on arrose / avec les larmes du regret. De bloemen verwelken niet, maar ze verbleken toch, en rafelen uit. De kunstig vervaardigde stenen bordjes vallen om, barsten, vriezen uit elkaar. De metalen letters in de grafsteen roesten, vallen uit de gaten waarin ze met vijzen zijn bevestigd. De laatste nabestaanden die dit hadden kunnen voorkomen rusten nu zelf onder een steen, de graven van diegenen die zij vele jaren hebben herdacht raken vergeten.
Een van de vergeten graven is dat van een voormalige burgemeester van het plaatsje. Zijn naam heb ik niet genoteerd, maar ik weet wel nog dat hij gestorven is in 1928. Op zijn graf staan al lang geen plastic bloemen of bordjes met belegen verzen meer. Zelfs zijn in de steen gegraveerde naam is al bijna niet meer leesbaar, uitgevlakt door weer en wind.
