Wie durft als
eerste die infernale cirkel van emoreportage, getuigenissen, witte marsen met
kaarsen en teddyberen, nog meer getuigenissen maar dan al vanuit de tweede
cirkel, hagiografieën en dan uiteindelijk, helemaal op het laatst, een kritisch
bedenkingetje te doorbreken? Kan het niet wat soberder, wat uitgepuurder, wat
respectvoller? En kunnen kranten zich ook nog bezighouden met waar het
werkelijk om gaat, bijvoorbeeld dit: "Als reactor4 in Fukushima instort, wordt leven op aarde weggeveegd"?
Sorry, 't is een beetje gechargeerd, maar het moest er even uit. Wat was de topic? O ja, Miet Smet. Ik vind haar een zeer sympathieke vrouw en mijn gedachten gaan naar haar uit.
