Dag 126 vVH&C

071223 – Hoe Bergman in Fanny en Alexander met een minimum aan middelen een maximaal griezeleffect bereikt, iets waar makers van menige met special effects overladen Hollywood-thrillers nog een punt aan kunnen zuigen! Enkel en alleen door de logica van de verhaallijn, de op de spits gedreven psychologische spanningen in de personages. Alexander in het poppenkastkabinet van Ismaïl, een deur die langzaam opengaat (eerst draait de sleutel vanzelf om in het sleutelgat): wie zal de kamer betreden? Ik kreeg in elk geval koude rillingen toen ik dit zag: die deur, zich langzaam openend, dan heftig heen en weer klapperend, en dan de verschijning van God de Vader zelve, in de gedaante van een marionet! Een schrik aanjagende, maar tegelijk geruststellende verschijning. En filosofisch uitermate interessant, natuurlijk – immers, door welk ander wezen dan door de mens wordt een marionet ‘bestuurd’?