070831 - Zo rond half vier kom ik tot de vaststelling dat er van slapen niet veel meer in huis zal komen, ik denk aan de weidse horizonten van lectuur en cultuur die op me wachten – en dus sta ik op. Je zou gek zijn om te blijven woelen.
Omdat ik wil weten wat Anderlecht er de vorige avond van gebakken heeft, besluit ik naar de loop van het avondjournaal te kijken. Voor ik het weet beland ik in de heruitzending van een cultuurprogramma op Antenne 2. (Terwijl Kanaal 2 en VT4 onversneden seksadvertenties plaatsen, maakt Canvas de nacht rond met loops van journaals en houdt Antenne 2 insomniaque intellectuelen bij de les. Hoewel, nu ik er zo aan denk, welk cultureel programma zou Canvas in godsnaam in de nachtelijke loop moeten steken?)
Op Antenne 2 dus is de niet onaardige Mademoiselle K geheel en al live, maar dus wel al voor de zoveelste keer, uiting aan het geven aan het feit dat iets haar vexeert. Daarna is het de beurt aan Florent Marcie. Wat die man te vertellen heeft, en de manier waarop, haalt me helemáál uit mijn slaap. Tien jaar geleden schoot hij in Tsjetsjenië beelden, die hij nu heeft bewerkt tot de documentaire Itchkérie Kenti. Marcie, die een essay aan het schrijven is over beeldvorming (onder de titel Autopsia), had het over het formatiseren van het nieuws. Wat niet in een format van 26 of 52 minuten kan worden gepropt, kan geen nieuws zijn en is het dan ook niet. ‘Over tien jaar zal er geen oorlog zijn geweest in Tsjetjenië, zal Grozny niet door de Russen zijn verwoest, zal er geen Tsjetsjeense diaspora zijn. Tenzij wij het alsnog kunnen tonen.’ De ontologie van de media: als er geen beelden van zijn, heeft het niet bestaan. ‘Maar uw documentaire duurt meer dan twee uur’, vraagt de als advocaat van de duivel vermomde presentator. ‘Oui, et alors? U denkt toch niet dat ik in Tsjetsjenië mijn leven heb gewaagd om een programmaatje van 26 minuten te maken?’
