070905 - Ik neem op de fiets Frank Boeijen mee in mijn discman. Ik haalde de cd ‘Wilde bloemen’ uit de discotheek omdat ik dat liedje ‘Koud in mijn hart’ zo mooi vind. Begrijp me niet in autobiografische zin – ik bedoel alleen, enkel, dat ik dat liedje mooi vind. (Wat in G***naam zou, overigens, u, dertig of veertig trouwe lezers van deze blog, dat autobiografische kunnen schelen?) ’t Zit muzikaal goed in mekaar, en de tekst mag er ook wel zijn. ‘Overal zie ik zwart, terwijl het wit had moeten zijn.’ Het liedje dook terug op uit mijn geheugen (ik had het lang niet meer gehoord) toen ze het op de radio speelden terwijl ik een paar dagen geleden in de auto voor een verkeerslicht stond te wachten. ‘Overal zie ik rood,’ dacht ik, ‘terwijl het groen had moeten zijn.’ Zo weinig koud is het tegenwoordig in mijn hart – ziet u wel? – dat ik dat soort gedachten kan hebben. En mocht het toch nog niet warm genoeg zijn, dat liedje van Boeijen is hartverwarmend. ’t Is ook voor de rest een mooie cd, stelde ik tijdens mijn fietsritje vast. Meestal een beetje voorspelbaar en op de rand van de charmezangerij, maar dan duikt er toch weer net op tijd een swingende intro op of een mooie saxsolo. En dan zingt Boeijen ook zo mooi, met kundig gedramatiseerde stem, hoe hij zich zo-orgen maakt over iemand die ‘nog gebruikt’. Ik kom, fietsendeweg, in die muziek en begin me te herinneren dat ik ooit ook eens een ander liedje heel mooi vond van Boeijen, het ging over bloemen in de berm van de weg. Zou het op deze cd staan? Ja, zo blijkt, maar ik moet geduld oefenen. Pas helemaal aan het eind van de cd, en van mijn rit, hoor ik het. Het is de titelsong, ik had het kunnen weten want bloemen in de berm zijn meestal wel wilde bloemen. Mooi toch, (vingergeknip): ‘En ver hier vandaan / Valt de maan in de zee’.
*** Ik maak me sterk dat u dit leest precies omdat wat ik schrijf níet autobiografisch is. Ik wíl dat het zo niet is.
