Soms moet je het
echt niet ver zoeken. De humor ligt voor het rapen. Zowel de hemden als de
tafellakens zijn uit dezelfde rol geknipt. En als ik goed kijk, ook de
aankleding van de verlichting. Slapstick.
Maar dat is niet
voldoende. Je kunt even glimlachen bij zo’n foto, en daar blijft het bij. Op
naar de volgende.
Bovendien is deze
foto technisch verre van volmaakt. Hij is bewogen en bovendien kon de
compositie ook wel beter. De bovenrand is nogal abrupt afgesneden.
Maar er is een
aanzet tot iets méér, iets groters. Want deze foto gaat niet over wit-rood
geblokte tafellakens maar wel over het fotograferen zelf. Twee collega’s – dat is
wel duidelijk – zijn naar buiten gegaan om een foto te nemen. De ene
fotografeert de andere. Hij maakt dus een portret. De foto gaat over:
portretteren. Daarin vergeten we vaak, om niet te zeggen meestal of altijd, dat
we altijd ook onszelf in beeld brengen wanneer wij een foto maken van iemand
anders. Wij verschillen, maar gelijken ook altijd op elkaar. In zekere zin
dragen wij allemaal zo’n wit-rood geblokt hemd, en werken wij allemaal in een
zaak met wit-rood geblokte lakens op de tafels. In zekere zin: het valt moeilijk
uit te leggen.
Antwerpen - 081028
