Een van de belangrijke veranderingen die zich door de intrede van de digitale fotografie hebben voorgedaan, is het feit dat de beslissing of een foto zwart-wit moet worden dan wel kleur naar achteren is verschoven. Alles wordt in kleur opgenomen en pas bij het processen wordt de beslissing genomen of de foto zijn kleur mag behouden.
De optie zwart-wit is op die manier meestal een reductie: als er echt geen redenen zijn om de kleur te behouden, ja, dan kan de foto eventueel nog een meerwaarde krijgen door hem in zwart-wit af te werken. Het is evident dat dit een totaal andere benadering is dan met een zwart-witrolletje in je toestel de stad in te trekken en je onderwerpen al voor het afdrukken te beoordelen op hun contrastverdeling in de compositie en op grijswaarden.
Met de optie ‘zwart-wit-als-reductie’, die het digitale fotograferen kenmerkt, kan worden vastgesteld, of stel ik althans vast, dat er meestal, in toch wel negen op de tien gevallen, een reden is om de kleur te behouden. Vaak is het een felle kleur of een opvallende kleurencombinatie die de aandacht trekt, al bij de keuze van het onderwerp. Heel dikwijls blijkt, bij de evaluatie in de photoshopfase, dat de aanwezigheid van kleuren de foto toch een ietsje aantrekkelijker maakt. En in sommige gevallen draagt de kleur bij tot de clou van de foto. Deze foto is zo’n foto. Dan kun je zeggen dat de kleur essentieel is, dat de foto zonder die kleur niets bijzonders zou hebben.
