Bij foto 2277...
Er moeten mensen zijn die in hun blik een onopvallend fototoestel hebben laten inbouwen, dat ze handenvrij kunnen bedienen met een eenvoudig maar bewust luiken van de oogleden, als ze zelf met boodschappentassen door de stad zeulen en voor zich een beeld zien dat ze herkennen...
Zou er niet een hogere instantie zijn, die houdt van foto's, van bewaarde momenten, die de blik helpt net bij de juiste stap af te drukken? Ze zullen blijven voorbij wiegen, de witte damesengelen, naar links de ene, naar rechts de andere. Waar ze voorbij komen, worden de kleuren vanzelf wit.
Wat dan weer de vraag oproept, waarom hun tassen zo kleurrijk blijven...
Foto's als boodschappentassen van wat (net) voorbij is...
groet en alle bewondering voor dat vingervlugge kijken en afdrukken
Guido Vanhercke
