241123
COMFORTZONE
Een donkere en sombere namiddag. Ik heb de hele tijd het boodschappen doen uitgesteld en kom daar dientengevolge maar net voor het invallen van de duisternis, reeds vanaf halfvijf, van terug thuis. Het begint te waaien en te regenen. Ik betreed met volle tassen mijn woning, mijn arendsnest, mijn hol. Ik draai de verwarming een graadje hoger en laat de rolluiken neer. Het voelt als inbunkeren, overwinteren, ingraven. Ik sluit de boze wereld, die me elke dag meer verontrust, buiten. De steeds verder uitdijende infantiele reclameblokken op de radio – zeg Aldi, was is de knaldi? –, de lichtspektakels die de horden naar de stad lokken zoals een kaars dat met motten doet, Poetin met zijn nieuwe raketten, de provocaties van Trump, de genocide in Gaza en Libanon en onze stuitende apathie en onvermogen daarbij, de warmterecords in Ukkel en de sputterende klimaatconferentie. De domheid, de onverdraagzaamheid, de lelijkheid. De wereld. Ik laad mijn proviand uit en vul de voorraden aan. Ik kan er weer een tijdje tegen. Ik trakteer/troost mezelf op/met een glas wijn. Straks steek ik een slaatje in elkaar en bekijk ik een film. Maar eerst nog wat Hrabal lezen. Wat is het leven toch mooi!
