241125
HET GELUID VAN GEBROKEN GLAS
Wat kan gebeuren, zal gebeuren. Er bestaat een atoombom, dus reken maar dat hij zal vallen. Dat verkeersbord staat daar gevaarlijk midden op het fietspad, dus zàl er ooit wel eens iemand tegenaan knallen. Als er een wiel kan afdraaien, zàl het ook afdraaien.
Het is een wijsheid die me al veel droefenis over tegenslagen heeft helpen overwinnen.
Ik heb in mijn huisraad weinig waardevols, maar toch een paar favoriete objecten. Zo eet ik het liefst mijn ontbijt uit een halfgrote kom van keramiek, een met verticale strepen versierd groen werkstuk van een pottenbakster uit mijn kennissenkring – maar omdat ik hem bijna dagelijks gebruik, weet ik vrijwel zeker dat ik hem ooit eens zal breken… Of neem dat favoriete bierglas: een kelk voor trappist van Rochefort. Niet alleen is het mijn mooiste glas, het heeft volgens mij ook de beste vorm voor dat soort bier. En het laat zich gemakkelijk afwassen. Dat doe ik met de hand want niet alleen ben ik geen voorstander van afwasmachines, ik heb er ook geen. Maar in de handafwas kan er al eens een accidentje gebeuren. Een tik met een glas tegen de kraan en ja, je hebt prijs.
En een glas met een barst in, hoe klein ook, kun je niet meer als glas gebruiken. Die ene barst verandert het glas van waardevol gebruiksvoorwerp in waardeloos ding. Wie heeft er nu iets aan een gebarsten glas. Het klinkt om te beginnen al anders.
Nu heb ik twee Rochefortglazen. Het échte, oorspronkelijke glas (al weet ik niet meer waar ik het heb gevonden of verworven), dat ik al in het glaskarton had klaargezet voor transport naar de glasbol, en zijn intacte plaatsvervanger, die dat eerste glas en die pijnlijke tik tegen de kraan moet doen vergeten.
