241213
HET ZINLOZE WACHTEN
‘s Winters laat ik in mijn studeerkamer het rolluik neer zodra de duisternis invalt. Zo rond een uur of vier dus. En dat ondanks de aanwezigheid van enkele spinnen die voor mijn ruiten een web weven, onderhouden, herstellen en gebruiken voor de vangst van insecten: fruitvliegjes, muggen, een enkele keer een vlieg of zelfs een wesp. Overdag mag ik graag aandachtig deze bedrijvigheid observeren: de wonderlijke achtpotige coördinatie bij het weven, het eindeloze wachten in het web of in de schuilplaats ernaast, de vliegensvlugge actie wanneer een ongelukkige zespoot verstrikt is geraakt. De prooi wordt verdoofd, ingepakt en naar het nest tegen de raamrand gesleept. Een enkele keer belandt er een plantaardig iets in het web, een blaadje of zaadje of een of andere pluis. Dan knipt Heer of Dame Spin zorgvuldig dit ongewenste object uit het web, ik vermoed omdat aanvliegende prooien er verkeerdelijk een spin in zouden kunnen zien en bijgevolg uit de buurt zouden blijven en dus geen prooi kunnen worden.
Ik laat ‘s avonds het rolluik neer, maar doe dit niet zonder schuldgevoel. Immers, hierdoor maak ik het aanvliegen van prooien onmogelijk. Met een soort van mededogen is het dan ook wanneer ik ‘s morgens, bij het ophalen van het rolluik, die spinnen na een nacht van vruchteloos wachten in hun web zie. Ik wou dat ik ze duidelijk kon maken dat het geen zin heeft om met neergelaten rolluiken de jacht voort te zetten. Gelukkig hebben ze, naar verluidt, geen besef van tijd.
