In deze rubriek heb ik het over door mij gelezen of in mijn bezit zijnde boeken waar een verhaal aan vasthangt of die iets bijzonders voor mij betekenen.
oktober 1977
MIJN EERSTE INTERVIEW
Samen met twee medeleerlingen ging ik de auteur van het boek dat we moesten lezen – én bespreken! – interviewen. Dat maakte deel uit van de opdracht. We waren zestien. Ik herinner mij niets meer van dat bezoek. Enkel dat we in een bungalow op Sint-Michiels werden ontvangen met koffie en gebak. Een man van middelbare leeftijd stond ons te woord. Dat was dus de auteur. Ik zie hem niet meer voor me, maar meen me toch te herinneren dat hij kaal was en een sigaar rookte. Het was een vreemde gewaarwording: dat een persoon die een boek had geschreven er zo gewoon kon uitzien en kon leven in een zo banale omgeving. Het had mijn huis kunnen zijn. Pierre Dyserinck vertelde over zijn boek, een typisch product van de zogenaamd maatschappijkritische literatuur, zoals er in de jaren zestig en zeventig in de schaduw van de toenmalige gedoodverfde reuzen Ruyslinck en Vandeloo wel meer van werd gebakken. 100 kistjes voor Galutopia had op een nogal eendimensionale manier iets met kolonialisme en wapenhandel te maken, als ik het mij goed herinner. Maar ik herinner het mij niet goed. Na een uurtje van zijn kostbare tijd te hebben afgepietst, liet de schrijver ons uit. Hoe moesten we dat gesprek nu in godsnaam in een aanvaardbaar opstel weergeven? (Wist ik toen veel dat ik later met dit soort klussen een deel van de kaas op mijn boterham zou verdienen.) Het aan Dyserinck gewijde, zeer summiere Wikipedia-lemma, leert me dat hij de zeventig niet heeft gehaald.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pierre_Dyserinck
