241209
DAMOCLES
Natuurlijk is mijn eerste reactie, komaan, ze gaan nu de intimiteit van dat veel te jonge sterven toch niet zomaar op straat gooien? Ik begin desalniettemin te kijken naar de eerste aflevering van Leven in verlengingen. Tore, een jonge gast van ergens vooraan in de twintig heeft een ongeneeslijke en agressieve kanker. Een halfjaar, luidt de prognose. Hij en zijn omgeving, vertrouwd met beeldvorming en publieke optredens (papa = acteur Mathias Sercu), besluiten om van de nood een deugd te maken en het hele proces met behulp van film en opgenomen gesprekken wereldkundig te maken. Onder het motto: misschien hebben anderen hier ook iets aan.
Drie jaar later is Tore nog in leven, weliswaar nog altijd met datzelfde zwaard boven zijn hoofd. Ja, Damocles.
Ik heb nu de eerste aflevering bekeken. Heb quasi de hele tijd zitten ‘tjiepen’. Dit is inderdaad een zinvolle onderneming. Dit vermenselijkt een lijdensweg, zonder te banaliseren. Het verdriet wordt niet uit de weg gegaan, maar god, hoeveel schoons zit er niet in dat gezin. Hoeveel liefde en solidariteit maakt zo’n proces niet los. Liefde van ouders en de zus voor de zoon/broer. Liefde van schoondochter en schoonzoon. Liefde van Tore voor alle anderen. Het moet een evenwichtsoefening zijn geweest om dit niet in sentimentaliteit te laten ontsporen. De makers zijn er wonderwel in geslaagd om niet in die val te trappen.
Liefde van de ouders onderling.
https://www.vrt.be/vrtmax/a-z/leven-in-verlengingen/1/leven-in-verlengingen-s1a1/
