voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen
29 maart 2011
ANESTHESIE
Onlangs hadden we het over hoe het is, te sterven. We raakten het er vlug over
eens dat er verschillende manieren zijn en dat de ene manier al verkieslijker
is dan de andere. Sterven in pijn, in brand, in water: dat is te erg voor
woorden en geen God, als Hij redelijk en gevoelig en ook maar een beetje
menselijk is, die een sterveling zo’n lot toebedeelt. En dan hebben we het over
het urenlang in een autowrak gekneld leegbloeden nog niet gehad, of over de
martelkamer, de elektrische stoel, het kraambed… Maar sterven in de slaap,
zachtjes wegglijden, op kousenvoeten als het ware, en stoemelings. Tja, wat is daar
erg aan.
‘Ik denk dat het is als met een anesthesie’, zei er eentje. ‘Heb je dat al
meegemaakt? Je ziet dat masker op je afkomen en je weet dat je vijf seconden
later van niets meer weet, niet van het bed waarop je ligt en niet van de
operatieschort die langs achter open is, niet van de verpleegster die je
daarnet nog een prik gaf en niet van de chirurg die zijn mes in je plant als
sneed hij de kerstkalkoen aan, niet van het leven en niet van de dood. En
natuurlijk is de gedachte dat je nooit meer wakker zult worden onvermijdelijk.
Dat is logisch, je gaat altijd alle mogelijkheden af. Maar je levert je over.
Je hebt vertrouwen. En je weet dat als je het niet overleeft, je het niet zult
geweten hebben.’
‘Ja,’ zei een ander, ‘als het zo is om te sterven, dan zie ik daar niet
tegenop. Per slot van rekening heb je het elke avond, als je jezelf aan de
slaap toevertrouwt. Je verliest het bewustzijn, glijdt zachtjes weg, vertrouwt
erop dat er een volgende dag komt maar als die er niet komt, dan zul je hem
nooit missen. Stel je voor dat je elke avond bij het inslapen zou zijn overgeleverd
aan die angst.’
