Raynor Winn, Het zoutpad

notitie 324

 

FLETS ZOUTPAD

Door een financiële tegenslag verliest een koppel hebben en houden. Man en vrouw, tegen de vijftig aan, staan op straat. Ray en Moth hebben geen werk, geen dak boven het hoofd. En behalve een toelage van 30 pond per week ook geen geld. Wat nu?

Bovendien heeft Moth pas een slecht medisch rapport gekregen, zijn toekomst is zeer ongewis.

Maar deze twee mensen hebben elkaar. Ze weten zich verenigd in een onverwoestbare liefde. Ze maken een gek plan: ze zullen het South West Coast Path aflopen, van Minehead oostwaarts langs het Kanaal van Bristol tot Land’s End, en vervolgens westwaarts langs het Kanaal tot in Poole. Duizend kilometer klauteren en stappen over de woeste rotskusten, kliffen en stranden van Zuid-Engeland. Leven van de dauw en wildkamperen in een tentje. Door weer en wind. Vooral veel wind. En regenvlagen. En kou en hitte.

Het zoutpad is een teleurstellend reisverslag. Enfin, het is misschien wel een goed reisverslag, maar het is een teleurstellend boek. Ik had er meer van verwacht. Het ‘beste boek van het jaar’, zoals het NRC bazuint, is het voor mij in elk geval niet. Raynor Winn, die hiermee 'overweldigend' (achterplat) debuteerde, brengt een lineair verslag over een aaneenschakeling van tamelijk eenvormige dagen van zinloos stappen langs een ongetwijfeld overweldigend mooie kust, af en toe onderbroken door een ontmoeting, een kleine tegenslag, een pijnlijke knie of een welgekomen kop warme thee. Hoezeer ze ook haar best doet om het landschap nauwkeurig te beschrijven (rotsen, planten, vogels, wolken, weersomstandigheden, bebouwing), het wordt op den duur een beetje saai – je begint je af te vragen wanneer er eindelijk eens iets gaat gebeuren en waar dit, behalve naar Poole, toe leidt.

Er gebeurt eigenlijk niets noemenswaardigs. De twee vertrekken, trekken en komen aan. En dan lees je op de bladzijde na de obligate dankbetuigingen aan familieleden en redacteurs dat Winn ondertussen ook al een vervolg heeft geschreven, De wilde stilte, dat volgens Trouw ‘nog mooier’ zou zijn: ‘De personages winnen aan diepte.’

Dit zinnetje doet je pas goed beseffen wat je al had aangevoeld: die twee, Ray en Moth, hebben geen diepte. Winn is er niet in geslaagd twee karakters te tekenen. Er is geen conflict, geen catharsis. Ondanks al dat voortdurende op en neer, van de ene kloof naar de andere over al die opeenvolgende glooiingen, heeft dit boek geen diepgang. Of toch veel te weinig om te boeien. Vreemd dat deze Nederlandse vertaling in amper drie jaar dertig (!) drukken beleefde.

 

Raynor Winn, Het zoutpad (2019, 2022³⁰), Nederlandse vertaling door Annemie de Vries van The Salt Path (2018)