dinsdag 27 december 2022

Manuel Poirier, La Maison

notitie 332


La Maison van Manuel Poirier is geen uitzonderlijke film, verre van. Daarvoor is het tempo te traag en zijn de acteerprestaties te vlak, maar het verhaal vind ik wel interessant en om die reden heb ik tot het einde toe geboeid gekeken.

Het huwelijk van Malo (Sergi López), zoon van gescheiden ouders die bovendien vanuit Spanje naar Frankrijk zijn geëmigreerd, zit in zwaar weer. Zijn nog erg jonge kinderen vertrekken naar hun moeder. Malo blijft alleen achter op zijn appartement in de stad. Het is duidelijk dat hij niet gelukkig is met deze situatie.

Samen met zijn goede vriend Bruno (Bruno Salomone) ontdekt Malo op het platteland een mooi huis dat voor zeer weinig geld te koop wordt aangeboden. Hun nieuwsgierigheid is gewekt. Ze dringen het huis binnen. Malo vindt er de brief van een klein meisje aan haar vader. Hij voelt zich persoonlijk aangesproken en neemt de brief mee.

Geholpen door een telefoonnummer op de notariële affiche maakt Malo kennis met die inmiddels volwassen geworden dochter en met haar zus. Ook zij zijn kinderen van gescheiden ouders. Laura (Barbara Schulz) is op haar beurt zelf ook gescheiden. Samen met haar zoontje maakt ze plannen voor de toekomst. Cloé (Bérénice Bejo) daarentegen, de schrijfster van de door Malo meegenomen brief, leeft in het verleden. Zij is dan ook erg ontroerd wanneer Malo haar de brief teruggeeft.

Malo overweegt het huis te kopen. Maar Bruno heeft er ook zijn zinnen op gezet… Malo keert samen met Cloé terug naar het huis. Beiden voelen zich inmiddels tot elkaar aangetrokken. Malo zet op de openbare verkoop alles op alles om het huis te kopen. Maar er ontstaat onduidelijkheid: heeft Cloé haar charmes ingezet om hem te veroveren, of om via hem te kunnen terugkeren naar het huis en op die manier naar haar verleden?

La Maison gaat over de veiligheid van kinderen in een gezin, over de emotionele waarde van een ouderlijk huis, over de oprechtheid van gevoelens. Dat laatste niet alleen tussen echtgenoten, tussen ouders en kinderen, en tussen nieuwe geliefden, maar ook tussen vrienden – het nevenverhaal over de gedeelde vastgoedbelangstelling van Malo en Bruno wordt door Poirier weliswaar maar zeer summier uitgewerkt, maar zorgt toch ook voor een mooie wending in deze kwetsbare, eenvoudige maar eerlijke film.

 

Manuel Poirier, La Maison (2007)