facebookbericht 497

Het gaat mij om de relatie tussen ideologie en vaderlandslievendheid - en met dat laatste bedoel ik de volstrekt legitieme fierheid, liefde of hoe je het ook noemen wilt, ten aanzien van de geboortegrond. Het aanvaardbare en algemeen menselijke nationalisme zeg maar. Als nu lieden dat aanvaardbare nationalisme besmeuren door precies dat nationalisme in te roepen om beleidslijnen te rechtvaardigen die ik absoluut niet kan goedkeuren, omdat ze bekrompen, exclusief, onrealistisch, polariserend, asociaal, ronduit racistisch of, zoals in het geval van het taalbeleid aan de gemeenteloketten van Menen, effenaf potsierlijk zijn, dan voel ik die onredelijke afkeer, waarover ik het hierboven heb, in mij opborrelen - en dan zeg ik: dat hoort niet, het zou niet mogen. Zowel dat opborrelen (dat is dus zelfkritiek), als de recuperatie door die lieden van mijn aanvaardbare spontane nationalisme. Ik treed overigens volledig Hilde Juchtmans bij. En voor wie het interessant genoeg vindt om er een taaie brok bij te nemen: twintig jaar geleden schreef ik over deze problematiek het essay 'Besmette begrippen'.