schrikkel 104

Ooit deed Frans – ‘Sus’ – Verleyen lyrisch over Brugge, waar hij op het einde van zijn leven woonde: zo’n rustige stad is het, hoorde ik hem eens op de radio vertellen, dat je er soms moet remmen voor eenden die de straat oversteken. Dat vond ik toen, ik schat begin de jaren negentig, maar een lullige observatie: een inwijkeling valt achter het stuur van zijn luxebak voor de pittoreske charmes van een stad, zonder te zien dat zij kreunt onder haar kneuterigheid. Invloedrijke lieden als genoemde, hoofdredacteur van Knack in die tijd, hadden toch op een betere manier ambassadeur kunnen spelen. Vond ik, toen. Frans Verleyen is intussen al vijftien jaar dood, tot het cultureel aanzien dat mijn stad intussen heeft verworven, heeft hij, voor zover ik weet, niet bijgedragen. Nog altijd waggelen hier de eenden – te verlamd door onnaspeurbare voortplantingsdriften om op te vliegen – de straat over en telkens als ik zo’n tafereel zie, denk ik aan ‘Sus’.