Richard Yates, Revolutionary Road
106
De ene rij ramen stapelde zich op de andere, elk raam kleiner en perspectivisch korter dan dat eronder, tot de steeds smaller wordende onderdorpels en lateien in elkaar leken over te gaan. Stel je voor dat je van de bovenste verdieping viel! Toen zag hij dat heel hoog de kroonlijst langzaam en gestaag langs de lucht naar voren kwam… het gebouw viel over hen heen!… maar hij zag zijn vergissing in voor hij in paniek kon raken: de lucht bewoog, witte wolken dreven in achterwaartse richting over de dakrand, en op het moment dat hij in gedachten dit beeld voor zich zag, voelde Frank hoe er bij de reusachtige granieten kracht en roerloosheid van dit gebouw een huivering van ontzag over zijn ruggengraat ging. (78)
107
De wachtende kantoorgebouwen in het centrum van Manhattan zouden hen opslokken en insluiten zodat het als je in een van die torens stond, met dwars over het ravijn uitzicht op nog zo’n toren, zou zijn alsof je een reusachtig stil insectarium bekeek waarin honderden piepkleine roze mannetjes in witte overhemden te zien waren die niets anders deden dan papieren verschuiven en in telefoons fronsen en onder de soevereine onverschilligheid van overdrijvende lentewolken hun enthousiaste stomme showtje opvoeren. (123)
