@ Tom Naegels, ombudsman van De Standaard
U beschrijft als een mogelijke houding: "Het zou al te gek zijn om als redactie te wéten dat dit niet zomaar een of andere bankdirecteur is overkomen, maar Steve Stevaert, die ooit God zélf was, en dat dan niét aan je lezers vertellen. Dan verzwijg je toch essentiële informatie?"
Ik vraag u: wat is er ‘essentieel’ aan die informatie behalve de sensatiezucht? (Uw omschrijving ‘ooit God zélf’ verraadt een vooringenomenheid en wijst daardoor in die richting.) Het gaat hier om een zaak in de criminele sfeer en er is een aangifte. Elk vernoemen van namen, van dader én van slachtoffer, bekend of niet bekend, is een schending van het onderzoek.
Ik begrijp uw argumentatie. U stelt terecht dat de privacy in het kader van justitiële rechten geen aanleiding mag zijn om terug te keren naar een – door wie anders dan de machthebbers? – gecontroleerde berichtgeving. Maar ik vind het perfide om de ware beweegreden van sensatiezucht, en dus commercie, te vergoelijken met dergelijke ‘bevlogen’ argumenten. Het bewijst dat de pers al heel erg in de commerciële richting is doorgeslagen en dat velen nu allang normaal vinden wat het eigenlijk niet hoort te zijn: dat de ideologische niet-waardenvrijheid (de door partijen gecontroleerde kranten) is vervangen door een commerciële niet-waardenvrijheid (de door de aandeelhouders en de dienst publiciteit gecontroleerde kranten).
Ik vind dat er tussen het neerstorten van een parachutist en de veroordeling van de dader niets is met nieuwswaarde. Net zomin vind ik dat er in deze zaak rond een voormalige toppoliticus iets met nieuwswaarde is. DSK, dat is wat anders omdat het feit dat die man een week in de bak zat mondiale gevolgen had of kon hebben. Maar ook daar moet men wachten tot de eventuele veroordeling of vrijspraak.
