Marc Reugebrink, Het grote uitstel
46
Zijn knieën knikten en bijna was hij in snikken uitgebarsten, in een onbedaarlijk huilen, bijna had hij zich daar, midden op de brug, op de grond laten zakken om met betraande ogen naar het wonderlijke lichtspel in de hemel boven D. te kijken, naar de woest kolkende wolkenpartij boven… boven dit zo beproefde dorp, van onderen verlicht door een flakkerend goudoranje. (130)
