Het is een huis
Het is een huis, zomaar, ergens, wie weet waar.
Het is een knipoog, een witte wenkbrauw.
Het is een accent circonflexe, een lettertekendak
dat uitloopt in een horizongedachtestreep.
Het is een huis met een rolluik en een daklijst.
Het is een voordeur die maar zelden opengaat.
Het zijn nog een paar ramen met op de vensterbanken
de zonovergoten trofeeën van een anoniem bestaan.
Het is een eenzaam zolderkamerraam met wie weet
welk puberverdriet daarachter verborgen blijft.
Het is een ontoegankelijk samengaan van wit en zwart.
Het is een huis, naast een boom die is blijven staan.
Het is een zo goed als niets.
