facebookbericht 142

zwaaide naar passagiers in een trein die tegelijk met de zijne het station verliet en een paar honderd meter gelijk op bleef bollen en was blij als een kind blij kan zijn toen hij zag dat deze mensen, door twee wanden van gewapend glas en een nakende definitieve onbereikbaarheid van hem gescheiden, wildvreemd en verstild in hun cocon, terugzwaaiden en glimlachten.