De documentaire Zinédine Zidane (Canvas 091116) gaf niet het leven zoals het is maar zoals het is volgens Zizou. Als ik u vraag wat Zidanes laatste match was, dan is de kans groot dat u zult antwoorden: de wereldbekerfinale van 2006 waarin, het is tot gekmakens toe door middel van doorgedreven repetitie in uw visueel geheugen gestanst, het voetbalwonder zijn eigen curriculum met de stopverf van de schande dichtplamuurde en zodoende al zijn heldendaden in de schaduw zette – en wel door de heer Materazzi Marco, notoire onbeschofterik en dermate getatoeëerd dat hij stilaan de eretitel van wandelend palimpsest kan opeisen, zijn enkel door schedelhuid en niet door haarbegroeiing van de buitenwereld gescheiden keikop in de maag te planten, ongeveer op de wijze zoals in de middeleeuwen de huurlingen van deze of gene vorst of ridder met de stormram de poort van kasteel X of Y (waar in gindse toren freule zus of zo zat te treuren) plachten te forceren – maar dat voert ons wellicht te ver.
In de documentaire, zorgvuldig geregisseerd en van een imprimatur voorzien door de NV ZZ, werd met ‘le dernier match’ verwezen naar een onbeduidend afscheidspotje in het voor de gelegenheid – kassa, kassa – volgelopen thuisstadion in Madrid. Die match werd overigens spaarzaam met 1-0 gewonnen: kopbaldoelpunt Zidane, fraai tegenvoets in de rechterwinkelhaak gemikt maar toch ontsierd door het opvallend spaarzame weerwerk van de bezoekende keeper.
Nu mag het nog zijn dat dat werkelijk de laatste match van Zidane was, maar die wereldbekerfinale, en meerbepaald het incident waarmee de sterspeler tot het eind zijner dagen, supertalent en balgoochelaar en maker van fantastische doelpunten en voorbeeldspeler met tomeloze inzet en matchmentaliteit of niet, zal worden vereenzelvigd. Dát is nu net het drama van zijn ongelukkig verlopen fin de carrière – en als je uitgerekend dat in een documentaire over die fin de carrière verzwijgt, dan doe je aan geschiedvervalsing.
