'Zie je die man aan de toog? Dat is de doodgraver.' Een pintelierende doodgraver, denk ik. 'Il est vraiment con', vervolgt de man aan het tafeltje naast het mijne. Hij heeft me net de toestemming gegeven een foto van hem te maken. Doorzopen kop, veel te oud voor zijn vermoedelijke leeftijd in elk geval. Ik denk niet dat hij de zestig al voorbij is. 'Vijf jaar geleden vroeg ik hem een gat voor mij te graven. Van vijftig bij vijftig en drie meter diep want ik wil rechtopstaand begraven worden.' 'Je moet niet naar hem luisteren', zegt de ladderzatte vrouw die tegenover deze aandoenlijke man aan het zelfde tafeltje zit. Het tafeltje naast het mijne. Ze slaagt er nauwelijks in haar hoofd recht te houden. Eigenlijk slaagt ze daar niet in. 'Hij is... con.' 'Dat zijn we allemaal', zeg ik want ik heb sympathie opgevat voor de man met de doorzopen kop. 'Elk op onze manier. En: eens con altijd con, le temps ne fait rien à l'affaire.' Als je je er op zou toeleggen, zou je vaak Brassens kunnen citeren. Zeker in volkscafés zoals dit. 'Quand on est veau, c'est pour un certain temps; quand on est vache, c'est pour tout le temps', lalt de vrouw. Ze klopt de askegel van haar sigaret naast de overvolle asbak en krijgt een hoestaanval. Het is eigenlijk meer rochelen, zo hevig dat ze met haar hoofd tegen het tafelblad slaat. Op dat moment kadreer ik haar man, die haar met een menging van bezorgdheid en meewarigheid aankijkt. De man die rechtopstaand begraven wil worden. Terwijl zijn vrouw naar adem snakt, hou ik me bezig met tegenlicht en dieptescherpte. Onscherpte in dit geval want ik wil de man-met-pet op de achtergrond vaag houden, zodat het contrast met de scherp gegroefde gelaat maximaal is... 'Niet gebruiken voor een pornosite, hoor!', zegt hij nog. Ik stel hem gerust, bedank hem en verlaat het treurige café tegenover de collegiale kerk van Soignies.
