63 * 28,20 * 1313

Ik heb de radio bij: ‘Rockfort’, een programma met stevige popklassiekers – Bowie, Stones, T-Rex, Jonathan Richman, Pink Floyd et tutti quanti. Ik geniet met volle teugen – jaja, muziek van mijnen tijd – en volg het ritme van de oude hits. Bij ‘You really got me’ begin ik zelfs luidkeels mee te zingen. Geestig. Ondertussen heb ik ook een beetje oog voor de natuur: een aalscholver die een heel eind boven het kanaal met me mee vliegt; iets roods met de omvang van een winterkoninkje dat in het grote gras in de berm verdwijnt: een vlinder of een vogel?; een dubbele waarneming van op de voorgrond een koolwitje en op de achtergrond een blauwe reiger die, allebei in dezelfde richting vliegend, gedurende enkele seconden ongeveer even snel van rechts naar links door mijn blikveld schuiven. Tot ik de vlinder passeer en de constellatie door de wetten van het perspectief en de relatieve onderlinge positionering van reiger, vlinder en fietsende mens uit elkaar valt. Ik vraag me af waarom ik dit nu mooi vond – en ik kom uit bij noties als contrast, toeval, narcisme (ík ben het wel weer die zo fijnbesnaard is dit te zien) en nabijheid. Maar echt verklaren kan ik het niet – en hoe meer ik erover nadenk hoe irreëler het voorval lijkt te worden en hoe… minder mooi. De laatste tien kilometer moet ik een felle tegenwind trotseren. Er zijn nog de Talking Heads en Frank Zappa.