Cultuurconsumptie (3)

Ik zag de afgelopen weken enkele films. Psycho van Hitchcock had ik nooit eerder gezien en ik wou dat dat nog steeds zo was: het is een overroepen en gedateerde draak. O, Brother Where Art Thou van de gebroeders Coen was heerlijk amusement (humor, muziek, beeld, intelligente associaties met de Odysseus). Lemming van Dominik Moll (2005; gezien in de cinema) was een pretentieuze Hitchcock-imitatie. Een schaamteloze Birds-quote (met ratachtigen dit keer), een bij het haar getrokken en tot ellendige proporties uitgerokken verhaal (dat ik nu al vergeten ben - het had onder meer iets met een ongeloofwaardige persoonsverwisseling te maken), en een onwaarschijnlijk irritante Charlotte-het-is-niet-omdat-je-mooie-of-dan-toch-zeker-intrigerende-ogen-hebt-dat-je-kunt-acteren-Rampling maken van deze 'film' van de regisseur van het een zekere welwillendheid genererende Harry, un ami qui vous veut du bien (2000) een absolute en pretentieuze miskleun. Quiz Show (Redford, 1994) verveelde me na een halfuurtje zodanig dat ik niet voortgekeken heb. Wél beklijvend was dan weer de portretfilm En un momento dado over Johan Cruijff van Ramon Gieling (op de VPRO). Heel mooi: hoe de meester zelf pas helemaal aan het eind zijn metafysische zeg mag doen; de zorgvuldig uitgekozen voetbalfragmenten; maar vooral de 'gewone man' in Barcelona die herinneringen ophaalt aan die schriele maar geniale Nederlander die de Catalanen weer een identiteit schopte en trainde. En dan de kapper, de hartchirurg, de chef-kok die allemaal hun favoriete Cruijff-moment naspelen in hun respectieve biotopen en zonder bal. Schitterend. Een warme, sympathieke maar ook esthetisch bijzonder geslaagde film die iedereen moet zien, ook wie niet van voetbal houdt. Dat wat de films betreft. Ik las ook nog eens iets en wel Herinnering aan mijn droeve hoeren, de jongste en misschien ook wel laatste roman van Gabriel Garcia Marquez. En hopelijk laatste zou wat oneerbiedig klinken maar het mag duidelijk zijn dat dit romannetje niet veel om het lijf heeft. Hier en daar staat er nog wel een citabele quote, maar dat is het zowat. De magie van De kolonel krijgt nooit post of Kroniek van een aangekondigde dood of Honderd jaar eenzaamheid of Liefde in tijden van cholera is ver te zoeken. Ofwel is Marquez oud en niet meer in staat om dat niveau te evenaren, ofwel is hij cynisch en denkt hij vooral aan de poen. Ik luisterde de afgelopen weken ook een paar keer naar muziekstukken van Schnittke en Pärt (Arbos) - dat was een ontdekking, ik moet daar zeker nog verder in gaan (bij Pärt heb ik wel het nare gevoel dat ik in de new age terechtkom, maar goed, ik gun hem het voordeel van de twijfel). En dan was er ook nog de uitstap naar Insel Hombroich + Foundation Langen, twee oorden in de buurt van Düsseldorf die op een wonderlijke manier architectuur en beeldende kunst tegen elkaar uitspelen. In Insel Hombroich gebeurt dat met minimalistische paviljoenen die in een volgens de principes van het minimale natuurbeheer onderhouden park her en der verspreid staan; in de naburige voormalige rakettenopslagplaats waar nu de Foundation Langen is ondergebracht, is de kunstcollectie ondergebracht in een prachtig gloednieuw gebouw van de Japanse architect Tadao Ando (ik plaatste al enkele foto's op de blog). Uit de paviljoentjes herinner ik me vooral enkele tekeningen van Matisse, Giacometti en Klimt; van de raketbasis dit schitterend Normandisch landschap van Nicolas de Staël: