6 * - * 1250

Ik ben in gedachten verzonken (ik denk aan Proust en hoe ik het zou willen lezen en wat ik daar dan mee zou willen doen) wanneer ik, in Damme aangekomen, lek rijd: de kasseien en de ontiegelijk scherpe betonboord van het begin van de baan naar Lapscheure waar ik normaal altijd met de kont uit het zadel ga maar nu niet omdat ik zo aan ’t denken ben. Ik heb niets bij, geen reserveband of lepeltjes of telefoon, en sommeer dus maar een fietswandelend koppel tot het tijdelijk aan mij afstaan van hun gsm met het oog op gratis – ik heb ook geen geld bij – gebruik om naar huis te bellen. Ik bedank de man uitvoerig – hij zegt dat als ik ooit voorbijfiets terwijl hij ergens plat staat, dat ik hem dan ook maar moet helpen. Solidariteit in Damme.