Op de cd ‘Inédits’ van Georges Brassens staan acht op muziek gezette versregels van Victor Hugo, die, zegt het cd-boekje, ‘à eux seuls, font le bilan d’une vie’. De titel ‘Altesse’ staat er boven:
Altesse, il m'a fallu des revers, des traverses
De beau soleil coupé d'effroyables averses,
Etre pauvre, être errant et triste, être cocu,
Et recevoir beaucoup de coups de pied au cul.
Avoir des trous l'hiver dans mes grègues de toile,
Grelotter, et pourtant contempler les étoiles,
Pour devenir après, tous mes beaux jours enfuis,
Le philosophe illustre et profond que je suis.
Dat zou dan bijvoorbeeld kunnen worden, zonder rekening te houden met rijm en metrum:
Prinses! Tegenspoed heb ik gekend, en moeilijkheden,
Prachtige zonneluchten in tweeën gesneden door bang makende buien.
Arm was ik, op den dool, triest en bedrogen.
En op mijn kop dat ik heb gekregen, op mijn kop!
's Winters had ik gaten in mijn linnen kniebroek
En hoewel ik rilde van de kou, mijmerde ik bij de aanblik der sterren
Dat alles was nodig om, nu al mijn mooie dagen zijn vervlogen
te worden: de diepzinnige en illustere filosoof die voor u staat
